Quérote?

Quérote.

Cóidoo infame,

susúrrocho,

de maneira case imperceptible.

Noto os teus beizos apoiados no meu peito,

e repítocho. 

Quérote, quérote, quérote…

Sorrís.

Mírasme có ollar inquedo,

tímido, pícaro e intelixente.

Clávasme os ollos, e disme:

repíteo.

Daquela calo

e desvío a mirada,

coma sempre.

Por uns instantes,

só estiveches ti, ti e os meus pensamentos.

E agora pídesme que repita,

con sinceridade,

palabras que nunca fun capaz de decir a ninguén,

agás a min.  

Non me deixas fuxir,

porque xa coñece-lo percal,

e sabes que tan rápido como viñen marcho,

e xírasme con suavidade,

cara ti.

Quérote.

Esta vez es ti quen o susurra,

pero totalmente consciente de que te escoito,

e que non podo evadirme.

Mentras,

elévasme unha man e bícasme nela.

Deixo esvarar o teu tacto pola miña pel

e sinto de repente,

que necesito volver a probar o teu sabor.

Achégome a ti para darche un bico e sen dubidalo,

esquívasme.

Non, dimo.

Non é unha obligación,

sei que mo estás pedindo,

case por favor,

como mostra deste amor que me custa tanto dar

e máis aínda recibir.

Eu xa non sei nin que pensar,
e por iso xa non sinto,
e as veces doe máis.
Fíxate,
fago o mesmo unha e outra vez,
e aínda me sorprende porque non avanzo...