En realidad no buscaba nada diferente en ti, ni esperaba el típico "plan perfecto". No quería escuchar November Rain (por ejemplo) o que me llevaras a lo alto de un faro frente al mar para terminar perdiéndonos en las estrellas de una cálida noche de verano. No quería que me preguntases como estaba o si me estabas haciendo daño. No quería apoyar la cabeza sobre tu pecho mientras me coges con el brazo. No quería escuchar un te quiero salir de tu boca. No quería ni un puto adiós cuando te levantaras de mi cama. No quería respeto, ni la más mínima muestra de aprecio sobre mi persona. No quería ni un solo beso, ni una mirada que durase más de 2 segundos. No quería ninguna muestra de amor proveniente de ti ni de cualquier otro.
Lo que nunca me podría imaginar es que, al final, todo lo que no quería, se ha convertido en mi más sentido anhelo y deseo. De todos modos todo lo que padecí, en un breve pero intenso, muy intenso, espacio de tiempo que se me ha dado, queda hoy, aquí.
Y aquí deseo que descanse, pues si algo sé es que nunca me abrí de esta manera... Y nada más importa.
martes, 23 de agosto de 2016
miércoles, 10 de agosto de 2016
Recaída
Sé que lees cada uno de mis putos poemas,
tumbado en cama,
preguntándote si los escribo pensando en ti.
Sé que analizas cada una de las palabras que salen de mi boca,
tal día como hoy,
inspiradas en... lamentablemente nada.
Sé que te acuerdas de todo,
y cuando aparezco en tus recuerdos,
sonríes,
y te dices que tampoco estuvo tan mal.
Sé que te pone que escuchemos música juntos,
pero te acojona el hecho de no poder controlarte,
y hacer algo que yo no quiera.
Sé que te corres pensando en mi,
miras tu móvil mil veces al día,
buscas mis palabras en sueños,
te despiertas
y vuelves a comprobar esa maldita pantalla.
Sé que puedo hacerte llorar,
(otra vez),
y cuando lo hagas de nuevo te acordarás de mi,
acogiendo junto a tu pecho,
(pasado, presente y futuro)
palabras que alguna vez,
puede que hablaran de ti.
sábado, 30 de julio de 2016
Domingo
Hoy,
24 de julio, domingo.
Me he tomado 3 cafés,
He visto 2 películas de Woody Allen,
He comido comida mejicana,
He escuchado alrededor de 32 canciones,
Y he escrito una mierda de poema.
sábado, 23 de julio de 2016
Deja que esto no acabe nunca
Aunque parezca lamentable e irracional,
estoy enamorada de las noches en las que te echo
de menos,
es como sentir que sigo viva,
es como sentir que sigo viva,
y es por tu culpa.
Cierro mis ojos y
en mis párpados,
cicatrizan las toneladas de sueños que tenía
contigo.
¿Pero qué cojones voy a hacer?,
no sé vivir de otro modo,
esta forma demente y autodestructiva
que impongo a mi cuerpo cada noche;
a modo de castigo
por no haberte sabido querer.
He llegado a la conclusión de que esto,
no es más que la rutina de unos sentimientos
clandestinos,
depravados en esperanza.
En realidad, yo soy mi mayor miedo
y hago excesos en esto de echarte de menos.
Ahora, también me cuesta escribir
y estoy acojonada;
no bromeaba cuando decía que dabas vida a mis
letras.
He llegado a un punto en el cúal ya no me duelen mis
propios versos,
un punto donde te imagino,
y te veo camuflado en todas las líneas de un
folio en blanco, y no soy capaz de escribir.
No puedo seguir así,
me aniquilo los ojos a través de todos estos
poemas,
y te juro que tengo tanto miedo a escribir sobre
ti
que temo que llegue un día en el que ya no sienta
y no pueda hacerlo más.
Puede que haya llegado la hora de decir basta,
de acabar con tanta poesía y
soltar todo en un puto poema,
dejar de escribir sobre cosas fantasmagóricas
y aceptar la vida así,
con la conciencia sobre dos desconocidos
que en otra vida,
habrían muerto, el uno por el otro.
Estamos en un continuo enfrentamiento
entre nosotros mismos,
o mejor dicho,
estábamos.
martes, 5 de julio de 2016
Quiero sentir, rugir y morder
Quiero sentir, rugir y morder,
y poner todo del revés
Convierte tus ganas en satisfacción, que ellas solas van a un ritmo feroz
Quiero sentir, sentir, rugir y morder...
Paso a paso, si no se tuerce el pie,
aprovechando el tiempo lentamente.
Robo solitario de corazón poblado de escaramuzas, el rebaño se ha espantado
Cuando me miras, me siento diferente
y cuando no, me desangro y vació.
Sigo la brisa del mar
y su olor a sal
que seca las heridas aun sin cicatrizar.
Agarro fuerte, a lo que quiero
y se puede escapar...
y poner todo del revés
Convierte tus ganas en satisfacción, que ellas solas van a un ritmo feroz
Quiero sentir, sentir, rugir y morder...
Paso a paso, si no se tuerce el pie,
aprovechando el tiempo lentamente.
Robo solitario de corazón poblado de escaramuzas, el rebaño se ha espantado
Cuando me miras, me siento diferente
y cuando no, me desangro y vació.
Sigo la brisa del mar
y su olor a sal
que seca las heridas aun sin cicatrizar.
Agarro fuerte, a lo que quiero
y se puede escapar...
lunes, 27 de junio de 2016
domingo, 26 de junio de 2016
Quérote?
Quérote.
Cóidoo infame,
susúrrocho,
de
maneira case imperceptible.
Noto os
teus beizos apoiados no meu peito,
e repítocho.
Quérote,
quérote, quérote…
Sorrís.
Mírasme
có ollar inquedo,
tímido, pícaro e intelixente.
Clávasme
os ollos, e disme:
repíteo.
Daquela
calo
e desvío
a mirada,
coma sempre.
Por uns
instantes,
só
estiveches ti, ti e os meus pensamentos.
E agora
pídesme que repita,
con
sinceridade,
palabras
que nunca fun capaz de decir a ninguén,
agás a min.
Non me deixas fuxir,
porque
xa coñece-lo percal,
e sabes
que tan rápido como viñen marcho,
e
xírasme con suavidade,
cara ti.
Quérote.
Esta vez
es ti quen o susurra,
pero
totalmente consciente de que te escoito,
e que
non podo evadirme.
Mentras,
elévasme
unha man e bícasme nela.
Deixo
esvarar o teu tacto pola miña pel
e sinto
de repente,
que
necesito volver a probar o teu sabor.
Achégome
a ti para darche un bico e sen dubidalo,
esquívasme.
Non,
dimo.
Non é
unha obligación,
sei que
mo estás pedindo,
case
por favor,
como mostra deste
amor que me custa tanto dar
e máis
aínda recibir.
Eu xa non sei nin que pensar,
e por iso xa non sinto,
e as veces doe máis.
Fíxate,
fago o mesmo unha e outra vez,
e aínda me sorprende porque non avanzo...
e por iso xa non sinto,
e as veces doe máis.
Fíxate,
fago o mesmo unha e outra vez,
e aínda me sorprende porque non avanzo...
jueves, 16 de junio de 2016
Always
Preocuparme, sería desperdiciar mi maldito tiempo. No soy de esas personas que necesitan un "te quiero" en su vida para seguir adelante. Sé que te tuve, a ti y a muchos más, en la palma de mi mano moviéndote como una jodida marioneta. Me aproveché de ti, jugué contigo y te mareé hasta que ni siquiera tú sabías quién cojones eras. En la vida, como tú decías, (Adriana) todo termina. Recuerdo el día que me dejaste y me restregaste que no era nada más que tú puto pasatiempo de verano. Me dijiste que los papeles habían cambiado y que ahora eras tú quien manejaba los hilos de la relación. Eres un cerdo. Un completo imbécil. Pero no me importa, no me importa una mierda donde esta el pasado, tengo muy claro donde voy...
...Aún así, estaré allí hasta que las estrellas no brillen,
hasta que los cielos estallen y las palabras no rimen...
domingo, 29 de mayo de 2016
miércoles, 4 de mayo de 2016
Dime porque no volvemos
Guardo tu recuerdo,
pero cada vez que repito tu nombre
sé que no volverás.
Me entristezco a medida que la noche avanza
y sigo con la suicida esperanza
de que vuelvas, y me toques,
y te pierdas en mi mirada.
Pero no,
eres mi idealización perfecta.
Muero cuando te veo con ella,
cada suspiro, cada latido,
cada pensar...
Con el tiempo
ya he perdido tus defectos,
y he camuflado tu aroma con otros.
Sé que me quieres, o al menos, me quisiste.
Quiero que me mires,
que me mires y me expliques:
por qué no soy yo lo que buscas,
por qué no soy yo la mejor compañía,
por qué no soy tu compañera de conciertos,
por qué no soy yo a quien, pasado algunos años, recordarás con una sonrisa,
por qué no me necesitas.
Volvamos a amarnos,
a odiarnos,
a quemarnos,
a consumirnos.
Volvamos a sentirlo.
Dime, por qué no volvemos.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)